Bang om jou te verliezen en dat is nooit meer helemaal weggegaan

Ik was 11 weken zwanger en had avonddienst. Ik had de gynaecoloog van dienst gevraagd om een termijnecho te maken, want die had ik nog niet gehad. Officieel regel je dat natuurlijk anders, maar ik blijkbaar toen niet.

We hadden een spartelende baby gezien die zich keurig gedroeg voor een termijnbepaling en ik kon met die gegevens naar mijn verloskundigen toe. Tegelijkertijd hadden we een moeder op de verloskamers die beviel van haar eerste kind. We hebben alles geprobeerd om de ontsluiting te laten vorderen, maar er gebeurde niets. Er werd besloten om een keizersnede te doen. De gynaecoloog verdween naar de OK om de operatie uit te voeren. Ik werkte wat administratie bij van deze bevalling en er was al weer een nieuw consult aangekondigd wat ik aan het voorbereiden was.
Ik zat achter de computer toen ik een gemene steek in mijn onderbuik voelde. Ik had die avond zuurkool gegeten. Ik vermoedde dat de zuurkool zijn werk deed en besteedde er niet al te veel aandacht aan. Alleen toen ik opstond van mijn stoel voelde ik ineens weer een steek en daarna alsof er een soort klein ballonnetje uit mijn vagina zakte. Ik voelde iets langs mijn benen lopen. Met samengeknepen benen stoof ik naar het toilet van een kraamsuite en ik riep mijn collega’s. Nog voor ik het goed en wel in de gaten had stond er iemand bij me en droop het bloed langs mijn benen, griste een collega mijn broek van mijn billen en verloor ik in een grote splash een hoeveelheid bloed en vocht…
Ik verloor geen kind, dat voelde ik wel, maar wat was dit dan wel? Ik zakte met mijn billen op het toilet en keek voor een paar tellen mijn collega verbouwereerd aan. Wat had dit nu te betekenen? We hadden net toch op de echo gezien dat alles er zo goed en levendig uitzag? Ik was bang maar ook rustig tegelijk. Mijn kind zat nog in mijn buik dat wist ik, maar zou dit bloedverlies er voor gaan zorgen dat ik een gezonde baby ging verliezen? Er schoot van alles door mijn hoofd. Snel met de echo kijken wat er aan de hand was kon niet, want de gynaecoloog stond immers te opereren. Mijn benen en billen werden gepoetst door een collega en ik kreeg een schone broek. Mijn werkklompen hadden een rode graffiti-look gekregen en ik mompelde nog iets van: ‘Ik durf die broek hier niet in de was te doen, die neem ik wel mee naar huis’.
Gelukkig bleek op de echo later die avond dat er met mijn kind niets mis was, wel had er zich een stolsel gevormd in de baarmoeder en werd mij geadviseerd om rustig aan te doen. Ik heb na die avond geen druppel bloed meer verloren, maar de angst was geboren.

We zijn nu 11 jaar verder en ik kan niet ontkennen dat ik zo af en toe nog steeds de angst voel en denk, alles is toch wel ècht goed met jou?
Vrouwen in mijn praktijk bij wie de angst nog vele malen heftiger, intenser en terechter was dan die van mij op dat moment, kunnen ook soms maar moeilijk het vertrouwen terugvinden in zichzelf of hun kind. Als gevolg daarvan blijven we alert, controleren en regisseren. Een vermoeiende bezigheid.
Ik ben bang geweest om mijn kind te verliezen en dat is nooit meer helemaal weggegaan, maar ik heb een mooie modus gevonden die me meer rust en vertrouwen geeft. Dat gun ik jou ook.