De hielprik wat niet goed en niemand gaf echt antwoord wat dat betekende.

Kort nadat we hadden besloten om een gezin te starten, raakte ik zwanger. Echt ontzettend leuk. Een gave ervaring. Ik heb enorm genoten van het zwanger zijn!
Als ik bedenk waar de onrust is begonnen is dat de stuitligging. We kregen de keuze om in te grijpen of om het op zijn beloop te laten. We kozen voor ingrijpen, want ik wilde graag thuis bevallen en met een stuitligging kan dat niet. Het ging tegen mijn gevoel in en ik was zenuwachtig. De versie was echter een goede ervaring. Ik voelde mij gehoord en dacht: ja, het personeel in het ziekenhuis luistert echt naar je.
Vanaf 37 weken genoot ik van het weer en het bezoek dat langs kwam in het begin van mijn verlof. Ik had veel plannen en dacht ook nog veel kunnen. Met 37,5 week ging ik alleen naar een afspraak bij de verloskundige, de zon scheen en ik voelde me goed. Mijn bloeddruk zei wat anders.. ik moest met spoed naar het ziekenhuis voor controle. Ik weet dat ik heel verdrietig was. Ik wilde zo min mogelijk medisch ingrijpen en alweer moest ik naar het ziekenhuis. De controle samen met mijn vriend was goed. Ik werd wat rustiger. Ze adviseerde mij om 2 dagen later, op een zaterdag terug te komen. Die zaterdag stond ik niet goed op, ik voelde me lichamelijk niet top. Uiteindelijk weer aan de monitor en van 12 tot ongeveer 16 uur in het ziekenhuis gelegen. Daar kregen we het bericht: ik was medisch geworden. Ik wilde in eerste instantie niet huilen en me verdrietig voelen, want ik geloofde het niet. Maar het was toch echt waar. Een thuisbevalling zat er niet meer in.
Daarna kwamen er twee weken van ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Bij een klinisch verloskundige voelde ik me niet thuis. Ze sprak in protocollen en wat er allemaal mis kon gaan. Dat wilde ik niet horen. Ik geloofde nog steeds dat ik thuis zou bevallen. Bij andere artsen voelde ik me wel goed. Ik kreeg zelfs een voorkeursarts. Ze luisterde goed naar me. Ik merk dat ik die twee weken gelaten was. In de thuissituatie moest ik het rustig aan doen. Daar gingen mijn plannen voor mijn verlof. Dit deed mij veel. Waarom kon ik ook niet de trein/auto in om te gaan lunchen met vriendinnen? Waarom overkomt mij dit? Ik moest gewoon rustig aan doen terwijl ik dacht dat je met je verlof nog lekker kon sporten en kon afspreken en gaan en staan waar ik maar wilde. Na een tijdje kwam de acceptatie. Met 39,5 weken werd ik weer ‘on-medisch’ verklaard. Die dag scheen de zon en voelde ik me super. Ik zag een thuisbevalling weer voor me. Als ik achteraf terug denk aan die laatste twee weken heb ik me misschien ook wel beseft dat het toch medisch zou worden. Alsof ik een voorgevoel had en het medische gewoon niet onder ogen wilde zien. Die twee weken voelde ik me goed. Ik deed het rustig aan, maar ondernam toch ook activiteiten.
Tijdens die weken van onzekerheid zijn mijn ouders, schoonouders en mijn vriend een soort mantelzorgers geweest. Ze werkten hier thuis om voor mij alles uit handen te nemen. Het was echt een hele bijzondere tijd waar ik dankbaar voor ben! Ik heb hele fijne momenten met mijn vader gehad. Ik heb veel lol gehad. Ook kan ik me herinneren dat ik zin had in een McFlurry. Mama is toch even op en neer gegaan. Dankbaarheid voert daarin echt de boventoon.
Tweede Paasdag ging de verloskundige mij strippen. Er waren twee opties: het lukte wel of het lukte niet. Uiteraard geloofde ik erin dat het wel zou lukken. Helaas weer een tegenvaller. Het lukte niet. De baarmoedermond lag nog niet in het geboortekanaal. Ook schatte ze Luc rond de 3000-3200 gram. Toch een stukje lichter dan de echo’s. Op 20 april lukte het strippen wel, helaas was mijn bloeddruk torenhoog. Ik dacht dat dit de zenuwen waren. Helaas bleek in de middag, na het strippen, mijn bloeddruk nog hoger. Na onderzoek in het ziekenhuis (hartje, CTG, bloed en urine) bleek dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Ik mocht niet meer naar huis en alles wat ik thuis hoopte, verdween als sneeuw voor de zon. Het werd zo ook gebracht. Ik was ziek en moest worden opgenomen.
Die avond en nacht is alles erg snel gegaan. Ondanks medisch ingrijpen (pilletje en vacuümpomp) kijk ik erg goed terug op de bevalling. Ik zou het zo weer doen. Ik wijd hier twee zinnen aan de bevalling. Ik heb niet eens benoemd hoe prachtig ik het vond. Wat voor team mijn vriend en ik waren. Het personeel luisterde ontzettend goed naar onze wensen. Ondanks het medische was het goed en fijn! Wat ik eerder al zei: ik zou het zo weer overdoen.
Donderdag 21 april was super, Luc lag bij ons en onze ouders kwamen langs. Toch was hij te licht en werd hij dysmatuur verklaard. Een term die ik niet prettig vond. Hoe kan dit nou? 41,5 weken zwangerschap en dan toch zo licht? Ook vond ik alle onderzoeken en uitspraken over Luc niet fijn. Het deed me erg veel. Dit zeggen ze gewoon over mijn kind! Het gaat toch goed? Op dat moment werd zijn glucose al in de gaten gehouden. Er is veel geprobeerd om hem bij mij te houden, maar rond middernacht (van donderdag op vrijdag) is hij meegenomen naar de neonatologie. Het was verschrikkelijk en deed ongelooflijk veel pijn. Ook hier weer gedachten als: waarom hij? Laat hem hier! Vrijdag en zaterdag voelde ik me erg verdrietig en leeg. Ook had ik veel schuldgevoelens. Ik sloeg de nachtvoeding over omdat ik het anders echt niet trok, maar dat voelde ook niet goed. Ik vroeg bij iedere voeding of hij al naar huis mocht. Op zondagochtend kwam het goede nieuws, Luc mocht van het infuus af en al snel lag hij weer bij mij op de verpleegafdeling. Het was super, ik was zo blij en gelukkig. Ik voelde op dat moment van alles en dacht dat dit nooit meer mis kon gaan. Nu bleef hij bij mij en was alles goed!
Op maandag 25 april heerlijk naar huis! Een eerste week zoals wij dat graag wilden. Weinig bezoek, genieten van Luc en een geweldige kraamhulp. Zij was in opleiding, maar zo leek het niet. We konden veel vragen stellen, ik kreeg heerlijke schone bedden en fruitcocktails! Ook voor het eerst naar buiten, echt een feest!
Die week kregen we te horen dat de hielprik niet goed was gelukt, hij moest nog een keer. Ik vroeg wat dit betekende. Niemand gaf echt antwoord en ik haalde me al weer van alles in mijn hoofd. Het kon toch niet meer mis gaan? En toch, die vrijdag nadat we net een paar dagen thuis waren, weer een klap: Luc viel uit op zijn schildklier. Die maandag erop, een week na thuiskomst, weer naar dat stomme ziekenhuis. Bloedonderzoek en afwachten. Ik zei de hele tijd: niemand pakt hem meer af, we gaan naar huis. Het idee dat hij weer zou moeten blijven deed me zo’n pijn. Tijdens het wachten op de uitslag voelde ik van alles. Uiteindelijk was de uitslag goed. Wat waren wij euforisch. We zijn direct lekker gaan lunchen bij vd Valk. Nu kon echt niemand ons iets meer doen. Die week was het genieten, mooi weer, eerste moederdag. Die maandag toch nog even een laatste check. Geen probleem dacht ik: want het zou niet meer fout gaan. We liepen vrolijk naar het ziekenhuis. Ik had alleen maar een goed gevoel, er was niets van verdriet of spanning.
De uitslag was echter niet goed. Het probleem leek te maken te hebben met zijn hypofyse. Luc moest een nachtje blijven en wij ook. Die maandag heb ik me nog nooit zo leeg en onmachtig gevoeld. Ik had het idee dat iemand mij ieder moment kon wakker maken uit de nachtmerrie. Dat gebeurde niet. Mijn vriend en ik staarden voor ons uit, zonder iets te zeggen. Ik vond het ook lastig om onze ouders op de hoogte te brengen, iedere keer als ik er woorden aan gaf, werd het bevestigd. We kregen flarden van informatie over het beeld dat Luc laat zien. Het was lastig om deze informatie op te slaan. Ik dacht vaak: dit is toch niet waar, er wordt nog een keer gezegd dat dit allemaal een grap is. De MRI en het gesprek in Groningen gaven een ander beeld: Luc zijn hypofyse is niet goed ontwikkeld en dat is zeldzaam. Dit is domme pech. En deze domme pech overkomt ons. Net als de zwangerschapsvergiftiging, zijn lage geboortegewicht en de opname op de neonatologie. Het is allemaal niet gelopen zoals ik had gehoopt/verwacht. Het was iedere keer weer veel en onverwacht. Van hoge bergtoppen naar diepe dalen. Ik ben het geloof in het universum kwijt. Ik heb veel vertrouwen, maar voel me in dat vertrouwen beschaamd. Ik vind het lastig om andere vrouwen zwanger te zien, het liefst doe ik alles zo snel mogelijk over. Om het te vergeten en een ervaring te hebben die ik wil voor me zag. Om ver weg te blijven van het ziekenhuis. Gedachten als: waarom overkomt ons dit? Kan ik nog wel van mijn gevoel op aan? Ook vrouwen die thuis bevallen of na een paar uur weer naar huis mogen. Het doet me pijn en het maakt me jaloers.
Ik vind het, nu ik het terughaal, lastig om de details te zien. Het grote geheel is zichtbaar. Ik merk dat ik ook veel ben vergeten. Ik weet niet of ik het vergeten ben of niet meer helder wil zien.
De afgelopen maanden heb ik meer details terug gekregen. Door middel van de tijd, maar ook door belangrijke anderen in mijn omgeving. Ik heb geleerd dat de ‘waarom’ vraag stellen frustraties, boosheid en verdriet oproept. Dit heb ik in een gedicht proberen samen te vatten:
Ik?
Wij?
Luc?
Weggehaald bij ons?
Zoveel achter elkaar?

Door het te laten zijn, dit niet weg te halen of te bagatalliseren, ben ik tot mijn pijn gekomen. Verdriet/pijn die gezien zijn aandoening vaker terug zal komen, bijvoorbeeld met bezoeken/onderzoeken in het ziekenhuis. Maar ik weet dat ik hier niet meer tegen hoef te vechten. Ik voel waar het zit en laat het zijn. Om op deze manier de rouw en het verdriet een plek te geven.
Ik heb op dit moment nog geen antwoord van het universum, ik weet ook niet of deze antwoorden zal krijgen. Wat ik wel weet en kan zeggen is dat de vraagtekens in het gedicht langzaam afzwakken. Het is: ik, wij, Luc, weggehaald bij ons en veel achter elkaar. Het is ons verhaal en dat is precies zoals het had moeten zijn.