Toen ik je kind op je buik legde
Ik heb je gezien toen ik je kind op je buik legde…
Ik heb je gezien toen je gillend van geluk met je armen en vingers gespreid je kind omvatte en besloot om het nooit meer los te laten. Ik heb je gezien toen je stilletjes huilend en vol ongeloof mij aankeek alsof je vroeg ‘Is deze echt van mij?’. Ik heb je gezien toen je uitpuffend van de laatste weeën amper kon kijken naar al het moois dat op je buik lag. Ik heb je gezien toen je me vroeg om het alsjeblieft weer van je buik te halen, omdat je er nog niet klaar voor was. Ik heb je gezien toen je mascara op je wangen hing en jij je daar druk om maakte bij de eerste foto. Ik heb je gezien toen je je kind ontdekte door eerst het gezichtje te voelen, daarna de romp af te tasten en vervolgens de armpjes en beentjes. Ik heb je gezien toen je niets in de gaten had van je kin vol huidsmeer en je handen onder de poep. Ik heb je gezien toen je het toch aandurfde om jou stil geboren kind meteen op je buik te hebben en zag hoe je er van genoot. Ik heb je gezien toen je huilde en lachte tegelijk, naar de hemel keek en om je moeder riep. Ik heb je gezien toen je snikkend van geluk je partner zoende en alles voor even perfect leek.
IK HEB JE GEZIEN…
Ik ben er gewoon, omdat ik het allemaal heb gezien.