Jongensmoeder
Eerder vertelde ik jullie over mijn adaptatieperiode van 2 dagen toen ik begreep dat ik 3 jongens ging opvoeden. Vandaag mijn jongensmoederperikelen:
– Als jongensmoeder moet je niet verbaasd staan te kijken van helicopterende piemeltjes die op onverwachte momenten door je woonkamer rennen. Of dat ze ineens met gekruiste benen voor je staan: ‘Kijk mam, ik ben een meisje!’
– Corrigerende woorden over ontsnappende scheten en boeren hebben weinig zin, als de Knapperd op hoog niveau mee acteert en lacht…
– Opgelopen bulten en schaafwonden worden beleefd als afgerukte ledematen of slagaderlijke bloedingen.
– Ik roep wel eens heel hard ‘Tesla!’ als ik er 1 spot en kom er dan achter dat ik alleen in de auto zit.
– Scheppen, skippyballen en stenen veranderen in moordwapens, zodra een jongetje het op zijn heupen krijgt!
– Gewassen, zongebruinde naar ‘after sun’ ruikende zoontjes zijn toch wel het aller heerlijkst!
– Tijdens een wandeltocht moet er altijd wel één van de jongens plassen. In no-time staan de andere twee er naast en belanden we in een wedstrijd ‘Hoogste boog’ en ‘Verste straal’. En omdat ik die kontjes een heel schattig gezicht vind, wil ik daar altijd een foto van maken. Zoon 2 heeft daar een hekel aan en probeert mij altijd half omgedraaid in de gaten te houden, waardoor hij meestal 1 van zijn broers op een haar na mist…